انواع بیماری خود ایمنی| با دشمن درونی خود آشنا شوید!

منظور از بیماری خود ایمنی چیست؟

زمانی که سیستم ایمنی بدن ما عملکرد خوب و موثری داشته باشد، بیماری‌ها و عفونت‌ها را از ما دور می‌کند. اما اگر سیستم ایمنی بدن دچار اختلال شود، به اشتباه به سلول‌ها، بافت‌ها و اندام‌های سالم حمله می‌کند. این حملات که باعث انواع بیماری خود ایمنی می‌شود، می‌تواند هر قسمت از بدن را تحت تاثیر قرار دهد، عملکرد بدن را ضعیف کرده و حتی در مواردی باعث به خطر افتادن زندگی ما شود.

تا کنون بیش از ۸۰ نوع بیماری خود ایمنی شناخته شده است. نام برخی از آن‌ها بیشتر به گوشمان رسیده، مثل دیابت نوع 1، ام‌اس، لوپوس، آرتریت روماتوئید یا روماتیسم مفصلی و… در حالی که برخی دیگر نادرند و حتی به سختی قابل تشخیص هستند.

اگر فردی به یکی از انواع بیماری خود ایمنی نادر مبتلا شده باشد، گاهی ممکن است تا تشخیص درست بیماری، از علائم آن در رنج باشد. اما گفتنی‌ست بیشتر بیماری‌های خودایمنی درمان خاصی ندارند و حتی لازم است برای کاهش علائم برخی بیماری‌ها درمان را به صورت مادام‌العمر دنبال کرد. در این مطلب از مجله سلامتی لیمومی، به سراغ بیماری‌های خودایمنی و نشانه‌های آنها خواهیم رفت.

بیماری‌های خودایمنی: همه آنچه باید بدانید

این دسته از بیماری‌ها ماهیت متفاوتی از یکدیگر دارند، اما همه آن‌ها شامل حمله سیستم ایمنی به بافت‌های سالم بدن می‌شوند. بیماری‌های خودایمنی می‌توانند تقریباً هر قسمت یا سیستم بدن را تحت تأثیر قرار دهند. نمونه‌های رایج در میان انواع بیماری خود ایمنی عبارتند از پسوریازیس، آرتریت پسوریاتیک، روماتیسم مفصلی، لوپوس، تیروئیدیت هاشیموتو، گریوز، بیماری التهابی روده (IBD)، بیماری سلیاک و دیابت نوع 1.

محققان علل بسیاری از بیماری‌های خودایمنی را نمی‌دانند، اما عوامل ژنتیکی، عفونت‌ها و عوامل محیطی می‌توانند بر رشد آن‌ها تأثیر بگذارند. هدف از درمان‌های طولانی‌مدت کاهش قدرت پاسخ‌های ایمنی است. آنتی بیوتیک‌ها در درمان این دست بیماری‌ها هیچ دخالتی ندارند؛ چراکه این بیماری‌ها عفونت باکتریایی نیستند.

زنگ خطر انواع بیماری خود ایمنی

بیماری‌های خودایمنی می‌تواند در هر فردی ایجاد شود، اما برخی فاکتورها ریسک ابتلا به این دست بیماری‌ها را افزایش می‌دهند.

عوامل خطر در بین بسیاری از انواع بیماری‌های خودایمنی متفاوت است، اما برخی از عوامل رایج عبارتند از:

• ژنتیک: برخی از بیماری‌های خود ایمنی به صورت ارثی در خانواده‌ها ایجاد می‌شود. یک فرد ممکن است ژن‌هایی را به ارث ببرد که باعث می‌شود مستعد ابتلا به یک بیماری خاص شود، و پس از قرار گرفتن در معرض ترکیبی از محرک‌ها، پتانسیل بیماری موجب ابتلای او خواهد شد.
• عوامل محیطی: نور خورشید، برخی مواد شیمیایی، و عفونت‌های ویروسی یا باکتریایی همگی می‌توانند بر ایجاد شرایط ابتلا به انواع بیماری خود ایمنی تأثیر بگذارند.
• جنسیت: عموما زنان بیشتر از مردان دارای اختلالات خودایمنی هستند. پزشکان معتقدند که عوامل هورمونی در این امر نقش دارند. این اختلالات اغلب در طول سال‌های باروری زنان ایجاد می‌شود.
• نژاد: به نظر می رسد که نژاد نیز در تشخیص و شدت برخی بیماری‌های خودایمنی نقش دارد. به عنوان مثال، افراد سفیدپوست بیشتری به دیابت نوع 1 مبتلا می‌شوند، در حالی که لوپوس در افراد آفریقایی-آمریکایی و اسپانیایی‌تبار شدیدتر است.
• بیماری‌های خودایمنی: فردی که دارای یک اختلال خود ایمنی است، بیشتر در معرض ابتلا به سایر بیماری‌های خودایمنی قرار دارد.

این عوامل باعث افزایش خطر ایجاد مشکلات خودایمنی میان افراد می‌شوند، اما اگر بخواهیم نگاه عمیق‌تری به این موضوع داشته باشیم، بهتر است ابتدا انواع بیماری خود ایمنی را مورد بررسی قرار دهیم:

شایع‌ترین بیماری‌های خودایمنی

بیماری‌های خودایمنی نسبتاً شایع هستند. بر اساس برخی برآوردها، بیش از ۲۳.۵ میلیون نفر در ایالات متحده دارای حداقل یک نوع بیماری خودایمنی هستند. این گروه از بیماری‌ها عامل اصلی مرگ و میر و ناتوانی در این محدوده به شمار می‌روند.

در ادامه با شایع‌ترین انواع مشکلات خود ایمنی آشنا می‌شوید:

1. پسوریازیس

پسوریازیس از انواع بیماری خود ایمنی است که روی زیبایی افراد هم تاثیر می‌گذارد. این بیماری باعث می‌شود که سیستم ایمنی در روند شکل‌گیری سلول‌های پوست اختلال ایجاد کند. این امر منجر به ایجاد لکه‌ها، پوسته پوسته شدن، خشکی و خارش پوست، و گاهی همراه با درد مفاصل می‌شود.

برآوردها نشان داده که بیش از ۸ میلیون نفر در ایالات متحده به پسوریازیس مبتلا هستند که ۲ تا ۳ درصد از جمعیت جهان را تشکیل می‌دهند.

انواع مختلفی از پسوریازیس وجود دارد که هر کدام علائم متفاوتی دارند. برخی از انواع آن بیشتر از سایرین رایج هستند. شایع‌ترین آن پسوریازیس پلاک‌مانند است که با لکه‌های قرمزرنگ با پوششی نقره‌ای و سفید از سلول‌های مردهٔ پوست مشخص می‌شود. پسوریازیس می‌تواند در هر نقطه‌ای از بدن مانند زانو، آرنج، پوست سر و کف دست و پا مشاهده شود و با سایر شرایط جسمی جدی مانند دیابت، بیماری‌های قلبی و افسردگی در ارتباط است.

محرک‌های رایج برای بروز پسوریازیس شامل استرس، عفونت‌ها و عوامل محیطی هستند.

2. آرتریت پسوریاتیک

آرتریت پسوریاتیک یک بیماری خودایمنی مفصلی است که در حدود ۳ نفر از هر ۱۰ نفر مبتلا به پسوریازیس ایجاد می شود. درواقع این بیماری که میان حدود ۳۰٪ از مبتلایان به پسوریازیس رایج است، تقریباً ۱۰ سال پس از ایجاد پسوریازیس ظاهر می‌شود. با این حال، ایجاد آرتریت پسوریاتیک بدون پسوریازیس نیز امکان‌پذیر است.

در این نوع از انواع بیماری خود ایمنی، سیستم ایمنی بدن به اشتباه به مفاصل سالم و همچنین تاندون‌ها و رباط‌های اطراف حمله می‌کند. این حمله منجر به علائمی مانند درد مفاصل، سفتی، ورم‌کردن آن نواحی و کاهش دامنه حرکتی می‌شود. آرتریت پسوریاتیک اغلب مفاصل کوچک بدن مانند مفاصل انگشتان دست و پا را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

عوارض شایع این بیماری شامل موارد زیر است:

• از آنجا که بیماران مبتلا به آرتریت پسوریاتیک بیشتر در معرض ابتلا به دیابت نوع 2 هستند، اندازه‌گیری مرتب قند خون برای آنها ضرورت دارد.
• افراد مبتلا به این بیماری ۳۰ درصد بیشتر از مبتلایان به پسوریازیس به فشارخون بالا مبتلا می‌شوند.
• احتمال تجربه افسردگی میان این بیماران وجود دارد.
• تاری دید، قرمزی چشم و حساسیت چشم به نور از دیگر علائم این بیماری‌ست.
• تورم حاصل از آرتریت پسوریاتیک باعث آسیب به عروق خونی و در نتیجه افزایش خطر بیماری‌های قلبی می‌شود
• آرتریت پسوریاتیک مانند دیگر انواع بیماری‌ خود ایمنی، می‌تواند خستگی و بی‌حالی را به همراه داشته باشد. تحقیقات نشان داده‌اند افرادی که دچار درد جسمی یا استرس روانی هستند، احساس خستگی بیشتری دارند. التهابی که با این بیماری حاصل می‌شود نیز باعث بروز خستگی می‌شود.

3. روماتیسم مفصلی

آرتریت روماتوئید یا روماتیسم مفصلی یکی از شایع‌ترین انواع بیماری خود ایمنی مزمن است که اغلب دست‌ها، به خصوص مچ دست و زانو را درگیر می‌کند.

حدود ۱.۳ میلیون بزرگسال در ایالات متحده به این بیماری مبتلا هستند. این بیماری در زنان دو تا سه برابر بیشتر از مردان رایج است.

علائم آرتریت روماتوئید عبارتند از:

• درد، حساسیت و تورم در اطراف مفاصل
• سفتی مفصل
• علائمی که در هر دو طرف بدن ظاهر می‌شوند، مانند هر دو دست یا زانوها
• کاهش وزن
• خستگی
• ضعف

میزان شیوع این بیماری، در حدود ۵٪ تا یک درصد در جمعیت است و میزان ابتلای زنان تقریبا ۳ برابر مردان است. میزان شیوع آن با بالا رفتن سن افزایش می‌یابد و تفاوت میزان ابتلای زنان و مردان در گروه‌های سنی بالاتر، سیر نزولی دارد.

روماتیسم مفصلی  در ۸۰ درصد از کل بیماران، بین سنین ۳۵ تا ۵۰ سالگی پدیدار می‌شود. میزان بروز آرتریت روماتوئید در زنان ۶۰ تا ۶۴ ساله، بیش از ۶ برابر زنان ۱۸ تا ۲۹ ساله‌است. با این حال طبق اطلاعات جدید شیوع این بیماری در حال کاهش است.

طبق بررسی‌های انجام شده، روماتیسم مفصلی از انواع بیماری خود ایمنی است که ژنتیک تاثیر قابل‌توجهی در ابتلا به آن دارد. در حدود ۱۰٪ بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید دارای یک خویشاوند درجه اول هستند که به این بیماری مبتلاست.

4. ام اس

ام اس یا مالتیپل اسکلروزیس یک بیماری خودایمنی فلج‌کننده اعصاب است. در این نوع بیماری، سیستم ایمنی بدن با حمله به لایه محافظ اعصاب باعث ایجاد اختلال در عملکرد آنها شده و ارتباط میان مغز و سایر نقاط بدن را دچار مشکل می‌کند. معمولا ام اس بر اساس آزمایشات پزشکی و علائم تشخیص داده می‌شود.

پیش از این درمان مشخصی برای این بیماری وجود نداشت اما اخیرا برای بهبود عملکرد بدن بعد از هر حمله ام اس و جلوگیری از بروز حمله جدید از روش‌های درمانی استفاده می‌شود. با این حال داروها دارای اثرات جانبی هستند که تحمل آن آسان نیست.

علائم رایج ام اس عبارتند از:

• مشکلات حرکتی و حسی
• خواب رفتگی یا مور مور شدن
• اسپاسم
• ضعف و گرفتگی عضلات
• ناتوانی در هماهنگی و تعادل عضلات
• احساس خستگی
• مشکلات دیداری مثل کاهش دید یا دوبینی
• مشکلات عاطفی مانند افسردگی و ناخویشتن‌داری عاطفی

عامل و علت بیماری ام اس مشخص نیست، اما احتمالا ترکیبی از ژنتیک، عوامل محیطی مثل رژیم غذایی نامناسب، و عوامل آلاینده باشد.

5. لوپوس اریتماتوی سیستمیک

لوپوس به بیماری خودایمنی‌ ناشی از مجموعه‌ای از شرایط اشاره دارد که با التهاب پوست، مفاصل و در صورت شدیدبودن آن با التهاب اندام‌های داخلی مشخص می‌شود.

این بیماری به طور کلی حدود ۱.۵ میلیون نفر را در ایالات متحده و ۵ میلیون نفر را در سراسر جهان مبتلا می‌کند. اکثر افراد مبتلا به لوپوس زن هستند. گرچه منشأ و عامل بروز این بیماری تاکنون ناشناخته مانده‌ است، پژوهش‌گران احتمال می‌دهند که عامل بروز این بیماری نوعی ویروس یا پرتو فرابنفش باشد.

علاوه بر این فرضیه، آزمایش‌های دیگر حاکی از این است که عوامل ژنتیکی نیز تاثیرات به‌سزایی در بروز این بیماری دارند. خویشاوندان درجه اول و دوم یک فردِ مبتلا به لوپوس، بیش از دیگران در معرض ابتلا هستند و در مقابل، احتمال این که بیمار مبتلا به لوپوس خویشاوند درجه یک مبتلایی داشته باشد، ۳ تا ۱۰٪ است.

علائم SLE که شایع ترین نوع لوپوس است، عبارتند از:

• درد عضلات و مفاصل
• قرمزی پروانه‌ای شکل روی صورت
• حساسیت به نور خورشید
• خستگی
• تب

6. تیروئیدیت هاشیموتو

تیروئیدیت هاشیموتو که به نام بیماری هاشیموتو نیز شناخته می‌شود، یکی از انواع بیماری خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی به سلول‌هایی که هورمون‌های تیروئیدی را تولید می‌کنند حمله می‌کند. این موضوع منجر به کم‌کاری تیروئید می‌شود.

تیروئیدیت هاشیموتو حدود ۵ نفر از ۱۰۰ نفر را در ایالات متحده تحت تاثیر قرار می‌دهد، و بروز این بیماری در زنان ۱۰ برابر بیشتر از مردان است.

علائم آن عبارتند از:

• گواتر، که در قسمت جلوی گردن ورم می‌کند
• افزایش وزن
• خستگی
• افسردگی
• درد مفاصل و عضلات
• افزایش حساسیت به سرما
• ضربان قلب کند شده
• قاعدگی سنگین یا نامنظم

7. بیماری گریوز

بیماری گریوز از انواع بیماری خود ایمنی است که باعث می‌شود غده تیروئید بیش از حد هورمون تیروئید تولید کند و اصطلاحا پرکاری تیروئید صورت بگیرد. این بیماری در حدود ۳٪ زنان و ۵% مردان را درگیر می‌کند. نسبت شیوع بیماری در افراد مذکر به مؤنث، یک به پنج است و به طور کلی از هر ۲۰۰ نفر، ۱ نفر را مبتلا می‌کند. سن آغاز بیماری اغلب ۲۰ تا ۵۰ سالگی است و ابتلا به این بیماری قبل از بلوغ نادر است.

علائم گریوز عبارتند از:

• عصبی بودن یا اضطراب
• خستگی
• ضربان قلب سریع و نامنظم
• دست های لرزان
• فشار خون بالا
• عرق کردن و دشواری در تحمل شرایط گرم
• کاهش وزن
• قاعدگی سبک و نامنظم
• گواتر

8. بیماری التهابی روده

IBD از انواع بیماری خود ایمنی گوارشی و طولانی‌مدت است. در یک فرد مبتلا به IBD، پاسخ سیستم ایمنی به محرک‌های محیطی منجر به التهاب در معده و روده می‌شود. این عارضه ممکن است حدود ۱.۳٪ از افراد بالغ یا حدود ۳ میلیون نفر را تحت تاثیر قرار دهد.

دو نوع اصلی IBD وجود دارد: بیماری کرون و کولیت زخمی. این دو بیماری از جهاتی دارای شباهت‌هایی‌اند و هر دو موجب التهاب دیواره روده‌ها می‌شوند. البته تفاوت‌های زیادی در مورد مناطق درگیرشونده و عمق التهاب بین این دو بیماری نیز وجود دارد. با این حال تشابهات زیادی در روند درمان این دو وجود دارد.

یک نکته مهم که باید به آن توجه داشت این است که: بیماری کرون علاوه بر آنکه روده بزرگ و روده باریک را تحت تأثیر قرار می‌دهد، همچنین می‌تواند دهان، مری، معده و مقعد را نیز دچار مشکلاتی کند، در حالی که کولیت زخمی در درجه اول روده بزرگ و راست روده را درگیر می‌کند.

علائم IBD عبارتند از:

• دل درد
• نفخ
• اسهال مداوم
• خون در مدفوع
• کاهش وزن
• خستگی

9. بیماری سلیاک

بیماری سلیاک یک اختلال ایمنی است که باعث می‌شود فرد مبتلا پس از مصرف غذاهای حاوی گلوتن، دچار التهاب در جداره روده کوچک شود. این نوع از انواع بیماری خود ایمنی می‌تواند به درد شکم، ناتوانی در جذب مواد مغذی اصلی و برخی علائم دیگر مانند درد مفاصل و بثورات منجر شود.

گلوتن پروتئین موجود در گندم و جو است که حذف آن از رژیم غذایی به کنترل علائم و نشانه‌های بیماری سلیاک کمک می‌کند. حدود ۲ میلیون نفر در ایالات متحده ممکن است به بیماری سلیاک مبتلا باشند، اگرچه بسیاری از آنها ممکن است از این موضوع بی‌اطلاع باشند. تخمین زده می‌شود حدود ۸۰٪ مبتلایان به سلیاک از بیماری خود بی‌خبر باشند!

هنگامی که فرد مبتلا به این بیماری یک ماده غذایی حاوی گلوتن بخورد، سیستم ایمنی بدن او به بافت سالم روده کوچک حمله می‌کند. با گذشت زمان این حملات به اندام آسیب می‌رساند و از جذب مواد مغذی جلوگیری می‌کند.

علائم بیماری سلیاک عبارتند از:

• التهاب و درد در شکم
• احساس سوزش در قفسه سینه
• خستگی
• کاهش وزن
• راش
• درد مفاصل
• استفراغ یا اسهال

بیماری سلیاک با توجه به عدم تحمل گلوتن یا میزان حساسیت به گلوتن متفاوت است. ممکن است در صورت حساسیت کمتر، علائمی مشابه علائم بیماری سلیاک ایجاد شود، اما هیچ آسیبی به سیستم گوارشی وارد نشود. گاهی ممکن است بیماری سلیاک با بیماری سندروم روده تحریک‌پذیر اشتباه گرفته شود که در صورت اشتباه بودن تشخیص، بهبودی برای بیمارانی که درمان‌های مرتبط با سندروم روده تحریک‌پذیر را دریافت کنند حاصل نمی‌شود.

10. دیابت نوع 1

دیابت نوع ۱ باعث می شود که سیستم ایمنی سلول‌های بتا یعنی سلول‌هایی که در لوزالمعده انسولین تولید می‌کنند، از بین ببرد. در نتیجه، لوزالمعده قادر به ساخت انسولین کمتری است که نهایتا منجر به کمبود انسولین می‌شود.

						
بیشتر بخوانید: 
روش‌های جلوگیری از لاغری در دیابت
								

عدم تولید انسولین کافی به این معنی است که قندها نمی‌توانند به درستی در بدن منتقل شوند بنابراین منجر به افزایش سطح قند خون می‌شود.

علائم این نوع از انواع بیماری خود ایمنی عبارتند از:

• تکرر ادرار
• افزایش تشنگی
• از دست دادن انرژی
• تاری دید
• گرسنگی
• حالت تهوع

بر خلاف دیابت نوع ۲، وراثت نقش خاصی در دیابت نوع ۱ ندارد و عموم مبتلایان به دیابت نوع ۱ خویشاوند درجه یک و دو ندارند که به این بیماری دچار شده باشد. از این دیابت به عنوان دیابت مختص دوره نوجوانی یاد می‌شود، اما امکان ابتلا به آن در باقی سنین هم وجود دارد و نیازمند مصرف دارو و رعایت رژیم دیابتی‌‌ها است.

 کنترل انواع بیماری خود ایمنی

تشخیص انواع بیماری‌ خود ایمنی می‌تواند فرآیندی چالش‌برانگیز و طولانی باشد. برای برخی، ممکن است سال‌ها طول بکشد تا تشخیص درست را دریافت کنند. این موضوع می‌تواند دلایل مختلفی داشته باشد:

• همه علائم همیشه به صورت همزمان ظاهر نمی‌شوند.
• برخی علائم می‌توانند با علائم سایر بیماری‌ها، به ویژه سایر انواع بیماری خود ایمنی همپوشانی داشته باشند.

به عنوان مثال، لوپوس می‌تواند مفاصل را مانند روماتیسم مفصلی تحت تاثیر قرار دهد، اما علائم کمتری داشته باشد. بیماری التهابی روده علائمی مشابه بیماری سلیاک ایجاد می‌کند، اما التهاب روده معمولاً از مصرف گلوتن ناشی نمی‌شود.

فرآیند تشخیص نیز بسته به نوع بیماری متفاوت است؛ با این حال، معمولاً شامل یک آزمایش خون هستند.

در برخی موارد، آزمایش خون می‌تواند شرایط مختلفی را نشان دهد. به عنوان مثال، تشخیص تیروئیدیت هاشیموتو و بیماری گریوز نیاز به یک آزمایش ساده برای اندازه‌گیری سطح هورمون تیروئید دارد. پزشک ممکن است با تجزیه و تحلیل آنتی‌بادی‌هایی که سیستم ایمنی تولید می‌کند، انواع بیماری خود ایمنی را تشخیص دهد.

برای کمک به فرآیند تشخیص، کارشناسان موارد زیر را توصیه می‌کنند:

• بررسی سابقه سلامت خانواده
• ثبت علائم در طول زمان
• مراجعه به متخصص

healthline می‌گوید: از آنجایی که بیماری‌های خودایمنی می‌توانند گاهی یک عضو و گاهی چندین عضو را درگیر می‌کنند، اکتفا به علائم کافی نیست و لازم است حتما به پزشک متخصص مراجعه کنید.

اگر تنها یک عضو مانند تیروئید یا پانکراس درگیر شود، متخصص غدد و به طور کلی متخصص آن اندام، بهترین پزشکی است که فرد باید به آن مراجعه کند. برای یک بیماری سیستمیک درگیرکننده بافت همبند، مانند مفاصل و ماهیچه‌ها، روماتولوژیست می‌تواند گزینه خوبی باشد.

آیا راهی برای مقابله با انواع بیماری خود ایمنی وجود دارد؟

در حالی که هیچ درمانی برای هیچ بیماری خودایمنی وجود ندارد، درمان‌ها می‌توانند علائم را کاهش داده یا حتی از بین ببرند، پیشرفت بیماری را کاهش داده و کیفیت زندگی را بهبود بخشند.

						
بیشتر بخوانید: 
صفر تا صد تقویت سیستم ایمنی بدن؛ چه کار کنیم؟
								

رویکردهای خاص بسته به شرایط متفاوت هستند، اما درمان‌های رایج عبارتند از:

تسکین علائم

تسکین ممکن است با مصرف آسپرین یا ایبوپروفن برای کاهش درد و تورم خفیف یا جایگزین‌های تجویز شده بسته به شدت علائم موجود صورت بگیرد.

داروهای تجویز شده نیز می‌توانند به موارد زیر کمک کنند:

• افسردگی
• اضطراب
• خستگی
• اختلالات خواب
• بثورات

در بسیاری از موارد، ورزش منظم و داشتن یک رژیم غذایی متعادل و مغذی نیز می‌تواند کمک‌کننده باشد.

مصرف داروهای جایگزین

برخی از انواع بیماری خود ایمنی بر توانایی بدن برای تولید یا دریافت آنچه نیاز دارد تأثیر می‌گذارد. به عنوان مثال، دیابت نوع ۱ بدن را از تولید انسولین کافی باز می‌دارد و بیماری تیروئید از تولید مقدار مناسب هورمون تیروئید جلوگیری می‌کند.

داروهای مختلفی می‌توانند جایگزین فرایندهای اصلی بدن شوند. فرد ممکن است طبق تشخیص پزشک تزریق انسولین داشته باشد یا قرص‌هایی مصرف کند که به تولید هورمون تیروئید کمک می‌کند.

مصرف داروهایی برای سرکوب سیستم ایمنی

برای بسیاری از افراد، داروهایی که سیستم ایمنی را سرکوب می‌کنند، می‌توانند علائم یک اختلال خودایمنی را تسکین داده و سرعت پیشرفت آن را کاهش دهند.

با این حال، این داروها که به عنوان سرکوب‌کننده سیستم ایمنی شناخته می‌شوند، می‌توانند عوارض جانبی نیز ایجاد کنند.

اجتناب از محرک‌ها

در برخی موارد، اجتناب از محرک‌هایی که واکنش سیستم ایمنی را تحریک می‌کنند، می‌تواند به کاهش یا از بین بردن علائم و کاهش سرعت پیشرفت انواع بیماری خود ایمنی کمک کند. مثلا اگر دیابت دارید، بایستی میوه کم قند استفاده کنید.

محرک‌های رایج عبارتند از:

• رژیم غذایی
• عفونت
• سیگار

در مقابل این دشمن درونی عقب‌نشینی نکنیم!

webmd می‌گوید انواع بیماری خود ایمنی، سیستم ایمنی بدن را مانند یک دشمن درونی به جان سلول‌ها و بافت‌های سالم می‌اندازند و تا جای ممکن، سلول‌های سالم را تخریب می‌کنند. این بیماری‌ها باعث اختلال در عملکرد اعضای مختلف بدن شده و در برخی انواع آن، زیبایی ظاهری نیز دچار مشکل می‌شود.

آزمایش‌های خون مخصوص می‌توانند به پزشکان در تشخیص این شرایط کمک کنند. فراموش نکنیم که به تعویق انداختن مراجعه به پزشک برای پیگیری انواع بیماری خود ایمنی، باعث رشد بیماری و افزایش مشکلات ناشی از آن خواهد شد.

اگر تا به امروز، خود یا نزدیکانتان به جنگ این دشمن درونی رفته‌اید، از تجربه‌های خود برای ما بنویسید. طبق تجربیات شما، کدام روش‌های درمانی سلاح بهتری برای مقابله با بیماری‌های خود ایمنی بوده‌اند؟ درضمن شما با رعایت رژیم غذایی و اصلاح سبک زندگی می‌توانید علائم این بیماری‌ها را تسکین دهید که متخصصین لیمومی در این مسیر کنار شما خواهند بود.

نکته 1: این مقاله برای آگاهی شما عزیزان تهیه شده است و لیمومی در قبال آن هیچ مسئولیتی ندارد.

نکته 2: اگر در حال اجرای رژیم لیمومی هستید، باید طبق برنامه‌تان عمل کنید تا بهترین نتیجه را بگیرید. متخصصان لیمومی تمام موادغذایی لازم را در برنامه‌ غذایی‌تان لحاظ کرده‌اند.

منابع:

medicalnewstoday

healthline

en.m.wikipedia